Raj Benie

50 jaar (2013)
Werkzaam in de ICT sector

 

Ik wist niet wat Aikido was tot ik de eerste film van Steven Seagal zag in 1994. De flitsende technieken waren een “eye opener”. In mijn jeugd heb ik korte tijd Judo, Tae Kwon Do en Karate gedaan, maar de motivatie en inspiratie om dit vol te houden ontbraken. Na het zien van Steven Seagal wist ik gewoon: “Dit is het!”

In 2002 werd ik dicht bij huis gedetacheerd en ging ik op zoek naar een Aikido dojo. Ik kreeg een adres van een collega, maar de locatie trok mij niet aan. Vanwege de drukke werkzaamheden in de daaropvolgende jaren, heb ik mijn zoektocht toen op een laag pitje gezet. In 2004 werd ik toegelaten tot een select groepje dat Ninjutsu trainde in Leiden. Twee jaar later moest ik dit opgeven vanwege een zware operatie en de revalidatie daarna. Jammer, want ik heb dit met veel plezier gedaan. In 2008 zag mijn vrouw de advertentie van “Aikido Centrum Rotterdam” in één van de lokale wijkkranten. Uiteraard heb ik deze toen uitgeknipt, bewaard (heb deze nog steeds!) en in september 2009 heb ik mijn eerste proefles gehad en wist gelijk “Ja, dit is het”!

Daar ik altijd meer wil weten over iets dat ik met hart en ziel beoefen heb ik in korte tijd verschillende boeken over Aikido gekocht. Eén hiervan, welke in geen enkele verzameling mag ontbreken, is een boek over het leven en filosofie van de grondlegger Morihei Ueshiba (O’ Sensei). Dat Aikido voor iedereen is, klopt; ondanks mijn beperkingen kan ik toch redelijk meekomen met de rest van de groep. Trappen en stoten van andere stijlen is makkelijker dan het correct toepassen van Aikido technieken. De snelheid en kracht van de tegenstander tegen hemzelf gebruiken zonder enige schade toe te brengen, vereist een hele andere insteek dan andere martial arts.

Aikido Centrum Rotterdam volgt “Aikikai Aikido in de lijn Tissier”. In essentie komt het op het volgende neer: “Correcte houding (“open” in plaats van krampachtig/halfslachtig), ruim bewegen en gebruik maken van de lijnen en assen”. Dit komt de “flow” tussen tori (i.e. diegene die uitvoert) en uke (i.e. degene die ondervindt) ten goede en leert men geen kracht te gebruiken. Immers, bij het trainen met kracht wordt het (bijna) onmogelijk een sterkere/grotere/zwaardere tegenstander naar een eindcontrole te brengen zonder deze schade toe te brengen (past niet binnen de filosofie van Aikido).

Al met al ben ik na 15 jaar uiteindelijk terecht gekomen waar ik wilde zijn; de sensei’s, de medeleerlingen en het feit dat les wordt gegeven in de Japanse school … alles is in harmonie. Er wordt op een prettige manier les gegeven en “de klik” tussen sensei en leerling is duidelijk aanwezig. “Train met een lach, train met plezier” zoals O’Sensei destijds zei, komt terug in iedere les.

Het trainen van lichaam en geest op een plezierige manier is voor mij heel belangrijk. De eerste schreden op een lange weg vol uitdagingen zijn gezet …

 

Fred M. Schnoor

55 jaar (2013)
Werkzaam in de Vastgoed sector

 

Als late 40er had ik de behoefte aan een sport die mij past en waar ik me letterlijk en figuurlijk goed bij zou voelen. Zeker geen gemakkelijke opgave met mijn niet geringe stijfheid en lichte aanleg tot corpulentie.

Inmiddels heb ik mijn draai aardig gevonden bij Aikido Centrum Rotterdam, waar ik al meer dan één jaar Aikidolessen volg. Dit onder leiding van Sachien Raghoe en Vincent Araque. Het is opmerkelijk hoe met deskundigheid en vooral rust en geduld Sachien iedere les weer tot een leerzame ervaring maakt. Wanneer Vincent doceert werkt zijn enthousiasme aanstekelijk. De tijd vliegt en eigenlijk is de les van één uurtje te kort.

Kracht komt van binnen, beter gezegd de energie. Daar heb ik het graag later nog een keer over. Ik had deze alinea ook met “Ki” kunnen beginnen, Ki heeft immers grote betekenis binnen Aikido waarvan energie voor mij het meest aansprekende element is. Ik bewandel pas een paar stappen op de lange (oneindige) Aikido-route en ik ben van plan die nog lang te volgen. Wat ik daar ontdek deel ik graag een andere keer. Vooralsnog na een les bij Aikido Centrum Rotterdam, is mijn enthousiasme alleen maar gegroeid. Natuurlijk heb je wel eens dat je moe bent na een dag op kantoor met veel gedoe en gestress aan je hoofd en dan heb je eigenlijk nergens meer zin in. Toch pak ik dan (tenzij het echt niet kan) mijn sporttas en ga trainen, waarna ik geestelijk een stuk frisser ben en mijn energie juist weer is opgeladen. De spierpijn die daarbij hoort (ik laat dat natuurlijk niet merken) neem ik daarbij graag voor lief.

Inspirerend of inspiratie is één van de redenen om me lichamelijk maar ook geestelijk te verdiepen in Aikido. Vooral het basisprincipe (zie ook de verhelderende toelichting daarvan op onze website) of het uitgangspunt dat een (agressieve) aanvaller begeleiden en/of neutraliseren zonder hem of haar definitief uit te schakelen of beschadigen spreekt mij zeer aan.

Dojo, of anders gezegd de plaats of zaal waarin wij van Aikido Centrum Rotterdam ons Aikido beoefenen en trainen, bevindt zich in de Japanse School Rotterdam (JSR) aan de Johan Verhulstlaan 19 te Rotterdam. Samen leggen we er de matten neer waarna de sportzaal verandert in een dojo. Met behulp van internet: Do betekent weg en Jo betekent plaats. Dojo betekent dus “de plaats waar men de weg leert”, dat is dus iets waar geen Tom Tom of Garmin tegenop kan en even iets om over na te denken.

Ontspanning is voor mij het toverwoord als ik train bij Aikido Centrum Rotterdam. Althans geestelijk, mijn rug en ledematen zijn nat van de transpiratie, maar voor vragen als hoe gaat het met de kredietcrisis en wat betekent dat voor mij, hoe zit het met mijn hypotheek (die binnenkort afloopt) en heb ik straks mijn stressvolle baan nog wel, is op de tatami geen plaats.

 

Willem Westerveld

70 jaar (2013)
Gepensioneerd

 

Heel toevallig kwam ik in 2011 in aanraking met Aikido. Ik had er nog nooit van gehoord.
Mijn vrouw en ik hadden de Zwitserse zus van onze schoonzoon aangeboden op haar huis in Manas (Zuid Frankrijk) te passen. Deze vrouw is getrouwd met een Fransman en wat bleek: in haar tuin was een zeer grote schuur omgebouwd tot wat ik nu ken als een ‘dojo’, een oefenruimte. Als 68-jarige was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Zij bleek Aikido les te geven, had de 4e dangraad en was een leerling van Christian Tissier, één van de grootste Aikidomeesters ter wereld. Zij vertelde mij wat Aikido met je kan doen. Niet alleen als filosofie maar ook als krijgskunst gericht op zelfverdediging en op persoonlijke ontwikkeling.

Niet een eentonig gebruik van apparaten in een fitnessruimte om je conditie op peil te houden. Aikido is een beleving! Je hebt wel één of meerdere aanvallers en één verdediger, maar het is niet de bedoeling de aanvaller uit te schakelen maar om de aanval te neutraliseren. Gevorderde beoefenaars werken met een strakke choreografie. Het gaat om concentratie, timing en snelheid om op gepaste wijze te kunnen reageren op een actie van de aanvaller. Om energie van de aanvaller te gebruiken ten nadele van hem. Het oefenen van de technieken is een langdurig proces. Gevorderden en niet-gevorderden staan op de zelfde mat en helpen elkaar ook met de technieken. Het werken aan je technieken is een continu leerproces.

Op mijn vraag of je ook als senior-plus daar nog mee kan beginnen reageerde ze enthousiast. Het is een uitstekende sport ook voor ouderen. Immers je bent niet alleen fysiek, maar ook mentaal zeer intensief bezig en dat minstens tweemaal per week. Nu in 2013 ben ik wat blij dat ik heb doorgezet. Het is fenomenaal wat de martial art met je doet. Echt, je staat sterker in je leven.