Zondag 13 april 2014, het is ochtend, een mooi lentezonnetje en een toplocatie: de Coolsingel. De Rotterdam Marathon staat op het punt om te beginnen. Na een aantal keren als toeschouwer het evenement te hebben meegemaakt, vond ik het een mooie uitdaging – zowel fysiek als mentaal – om de marathon eens zelf te lopen.
Lee Towers zingt “you’ll never walk alone”, een motto dat nergens beter van toepassing is dan hier: met 13000 deelnemers is het druk! Met een kanonschot wordt de meute op gang geschoten, 4 maanden looptraining naast het aikido (dank je Vincent voor de randori’s, goed voor de conditie!) mag ik nu de vrije loop laten.
Het begin is even aftasten. Vooral niet te snel starten hebben veel mensen me op het hart gedrukt, je komt later op de koffie. Nu lukt snel starten ook gewoon niet, het is filelopen de Erasmusbrug op. Kortom: prima! Op Zuid lopen we het grootste deel van de marathon. Familie, vrienden en bekenden onderweg zorgen voor support en drank. De sfeer is top door de muziek en de vele toeschouwers. Die zwepen je echt op om door te blijven gaan. De halve marathon gaat in iets meer dan twee uur.
Na 25 kilometer gaan we voor de tweede keer de Erasmusbrug over. Deze keer voelt de licht oplopende weg als de Mont Ventoux. De laatste 15 kilometer gaan om het Kralingse bos. Sommige lopers hebben zich mooi uitgedost, een speciale vermelding verdient de Aloha man die met ontbloot bovenlijf en rokje steeds vrolijk met iedereen op de foto gaat en het Hawaii thema met verve uitdraagt. Ook Mega Mindy mocht er zijn!
“Twee kilometer voor het eind krijg je vleugels”, is me gezegd. Misschien te weinig Red Bull gedronken, maar dit beloofde effect blijft uit. Wel staat Robin Meeldijk een paar kilometer voor de finish in vol ‘motor-ornaat’ om me te feliciteren. Topstimulans in de laatste kilometers! Na 4 uur 26 minuten loop ik onder de finishboog door. Doodmoe, maar een topervaring rijker!
